Feuilleton De Amsterdamse escort-huurmoord Afl. 10
Feuilleton De Amsterdamse escort-huurmoord Aflevering 10
Hoofdstuk 10
Tarik rijdt langzaam over de Keizersgracht naar huis. Links en rechts groet hij passanten die vrolijk teruglachen of geïrriteerd de andere kant op kijken. Hij is in zijn nopjes. Alles is gelukt vanavond, alles is volgens plan verlopen. Enthousiast vertelt hij zijn belevenissen aan Big David die hem een bonus in het vooruitzicht stelt. Even later komen Billie en Branko naar binnen gestampt. Alles is gelukt, ook hen! Dus ook voor hen een vette bonus. Het is in de nacht van woensdag op donderdag, rond twee uur. David belt meteen de Karmeliet die op dit telefoontje heeft gewacht en doet verslag.
“Dus we gaan gewoon door als gepland?”
“Zeker, Arthur. Mijn jongens hebben er zin in.”
“Maar geen geweld, hé? Dat kan later wel.”
“Zoals je wilt. Welterusten en tot de volgende keer,” zegt David tevreden.
Dan belt hij een andere vriend.
Op hetzelfde moment ploft de baas van Het gouden Haantje aan de Nieuwezijds Voorburgwal in zijn stoel neer en vloekt hartgrondig. Hij schenkt zich nog eens bij. Weer vloekt hij luid en slaat met de vuist op tafel dat het knalt. Het borrelglaasje valt om, weg jenever. Nog meer reden om woedend te zijn. Eerst was Wendy bij hem gekomen, eerder op de avond en zij had beleefd ontslag genomen met onmiddellijke ingang. Natuurlijk had hij geweigerd, hij is toch geen watje? Ze is zijn raspaardje en die gooi je niet uit je stal, tenzij je hartstikke gek bent geworden. Maar zij hield stug vol en zei dat ze zich niet meer veilig voelde in haar werk. En dat was zijn eigen schuld want wat is hij nou voor een kerel? Hij kan haar en alle andere collega’s niet eens beschermen tegen zo’n idiote bandenprikker. Door tijdverlies draaien ze nog maar de helft van de normale omzet en een paar klanten hebben al gedreigd emotionele schadevergoeding te eisen. Toen begon de baas te schelden en te dreigen. Als zij het waagde nu weg te gaan bij hem, zou hij zorgen dat ze nergens meer aan de bak kwam. Hierop snauwde Wendy kwaad of dat een deal was. Ze gooide een paar honderd euro op tafel, pakte haar persoonlijke eigendommen bij elkaar en vertrok. Een kwartier later verscheen Lara. Hetzelfde tafereel. Dezelfde argumenten. Alsof ze een lesje uit haar hoofd had geleerd. Ook zij vertrok. Nog acht meisjes druppelden ’s nachts binnen en allemaal namen ze ontslag. Als dat zo doorging, kon hij morgen beter een krantenwijkje nemen. Maar het zou toch wel een keer ophouden? De volgende twee dagen weet hij beter. De eerste die klaagt is Yolanda. Een klant had gebeld en zij was doodleuk naar het opgegeven adres gereden. Ze belde aan, wachtte even totdat de deur werd geopend. Mooi, dat is handig om binnen te komen maar in dit geval deed een meisje van tien de deur open. En achter haar stond een jongetje van vijf met groene snottebellen uit zijn neus.
Vanuit de keuken riep een vrouw: “Wie is daar, jongens? De deur niet open doen! Ik kom er zo aan, even
mijn handen drogen.”
Yolanda begrijpt hoe de vork aan de steel zit en vertrekt haastig. Zo komen er achter elkaar vijf klachten binnen bij de baas van Het gouden Haantje. Allemaal verkeerde adressen. De hoertjes zijn woedend en voelen zich genaaid. Nou is dat wel een bekend gevoel, laten we eerlijk zijn, maar dit keer is het toch anders. Als de vrouw des huizes zelf opendoet, hebben ze geleerd om zich voor te doen als Jehova’s getuige. Die is onschuldig in de Here en wordt het snelst vergeten. De baas besluit dat vanaf dat moment iedere aanmelding voor een escort teruggebeld moet worden. Een kleine verificatie. Het volgende telefoontje neemt hijzelf op. Hij noteert het adres, vraagt om een bevestiging en krijgt die ook. Dan legt hij uit dat hij graag terug wil bellen wegens een storing op het telefoonnet. Ook daarmee gaat de klant verbaasd akkoord. De baas belt terug, het adres is juist, de klant is oké en dus stuurt hij Yolanda, die niet eens aan de beurt is, ter compensatie op pad. Binnen een kwartier hoort hij dat ze bij een rijschool staat waar een zaal vol klanten theorie-examen doet. Stilte graag! Hoe is dit mogelijk? Hij trekt de juiste conclusie. Dan hebben ze zijn telefoons afgetapt en omgeleid. Nu weet de baas zeker dat hij er nog niet vanaf is. Wat is de volgende stap? Wat willen ze? Heeft hij ergens een blunder gemaakt? Heeft hij iemand beledigd? Laten ze dat dan zeggen, dan kan hij zich verdedigen. Dan kan hij ze bij de kladden grijpen. Hij schiet ze godverdomme overhoop, allemaal, of hangt ze op aan de hoogste boom in Amsterdam als ze uit Amsterdam komen tenminste. Ook op vrijdag herhaalt zich dit telefoonspelletje. Er bevinden zich natuurlijk ook eerlijke klanten tussen de valse telefoontjes. Daarom zit er niets anders op dan naar iedere aanvraag te rijden en op hoop van zegen aan te bellen. Maar opnieuw zijn de resterende meisjes dit gedoe beu en nemen vervolgens ook ontslag na ontvangst van een geheime bonus en ondertekening van een vers contract bij hun twee nieuwe bazen.
Het gouden Haantje ligt op sterven en kraait wanhopig nog één keer. Dat is als de Karmeliet, Big David en Tarik ’s avonds laat op bezoek komen en aanbieden de zaak gratis over te nemen. Als hij vrijwillig meewerkt bij de notaris zit er wel een premie aan vast zodat hij de eerste jaren aan de Costa del Sol kan gaan wonen. Ze hoeven ook weer niet het onderste uit de kan. Het bloed kookt in zijn aderen als de kleine baas zijn hoofd schudt.
“Nooit van mijn leven, ik ga nog liever de pijp uit,” gromt hij.
“Dat is goed,” zegt Tarik bedaard en jaagt hem een kogel door zijn lelijke kop.
In de krant van zaterdag de 12e maart staat haar favoriete voetbalcolumn en die leest rechercheur Brenda van Breda dan ook het eerst. Tenminste, normaliter. Vandaag niet. Het is negen uur. De koffie pruttelt in de Senseo. Nu ziet ze op de voorpagina dat er in Amsterdam oorlog is. Het kan niet anders, volgens de verslaggever die alles had vernomen uit doorgaans zeer betrouwbare bron. Zoveel lekke banden bij het escortservicebureau Het gouden Haantje in Amsterdam in de afgelopen dagen, dat is geen toeval meer. En de laffe daders liggen op het kerkhof. De escortmeisjes waren doodsbang voor deze maniakken, misschien was het wel een enge Amerikaanse sekte die uit geloofsoverwegingen tegen betaalde seks was. Ze kozen een veilig heenkomen met onbekende bestemming! De klanten waren dat gedoe zat en zochten gespannen hun heil elders. Een andere kut is toch weer anders. Opvallend was dat in de reclameadvertenties van twee andere escortbureaus - jawel, Budget Escort en Amsterdam 24 - ineens gesuggereerd werd dat zij de allerveiligste waren in Europa en dan doelden ze niet op het gebruik van dubbele condooms. Brenda voelt aan wat er komen gaat in deze tak van sport en rent naar de kamer van Gerard Houttak.
“Gerard, het is zo laat. We krijgen oorlog in Amsterdam en wie weet springt het over naar andere steden. Heb je de krant gelezen?” vraagt Brenda opgewonden.
Gerard zwaait met de ochtendkrant en zegt: “Yes! Reken er maar op. Dit wordt een gevecht om de eerste plaats op de escortmarkt in Nederland. De deelnemers vechten om de meisjes en daar is iedere oorlog mee begonnen behalve die van Napoleon tegen de Russen in 1812.”
“Oh! Waarom is die dan begonnen?” vraagt ze verbaasd.
“Zal ik je zeggen. Napoleon wilde vrede met de Russen en daarom begon hij die oorlog...”
“Nou, gooi maar in mijn petje, zal het thuis wel nakijken. Wat een onzin!,” zegt Brenda, “en wat doen
we met de escorts?”
“Niets, tot nu toe. Er zijn geen aangiften binnengekomen bij mijn weten. Banden lek steken is maar een
voorwendsel, ehm, ik bedoel, een voorteken in het criminele circuit. Een waarschuwing van de ene partij aan de andere partij. Zo van: pas op, straks vallen er dooien als je niet doet wat ik wil. Bij de Siciliaanse maffia legden ze een paardenkop in je bed, dan sliep je niet rustig meer, kan ik je zeggen.”
“Kunnen ze toch ook een mailtje naar elkaar sturen?” lacht Brenda.
Gerard geeft haar gelijk. Hoeveel politieagenten dromen er niet van dat eenvoudige problemen tussen mensen ook eenvoudig worden opgelost? En moeilijke problemen los je juridisch op. Waarom grijpt men altijd naar geweld? En nu wordt een in principe zakelijke kwestie opgelost door autobanden lek te steken.
“Moeten we Pontius niet inlichten, Gerard? Misschien moet de MMB wel weer in aktie komen?”
“Ja, kom, ze zitten nog geen twee weken op hun ouwe stek! En dan al terugroepen? Over simpele lekke banden? Dat doet de commissaris nooit,” zegt Gerard beslist, “nee, laten we eens op bezoek gaan bij het escortbureau Het gouden Haantje. Gewoon uit nieuwsgierigheid, wat steekt er achter die lekke banden? Verwachten ze nog meer problemen en wie zijn de vermoedelijke daders?”
Brenda zucht: “Goed, dan trekken wij tweeën de kar wel weer.”
Ze drinken een bakkie pleur en rijden naar de Nieuwezijds Voorburgwal.
“Volgens mij is het in de buurt van restaurant Genki,” gokt Brenda.
“Ja, ik denk zo’n vier huizen verderop. Daarna komt hotel Holiday.”
“Ben jij al eerder bij Het gouden Haantje geweest?”
“Tjeetje, kind aan huis, joh,” pocht Gerard, “ik ben daar geboren.”
“Ja, nu moet je gauw ophouden, Gerard. Laat je moeder het niet horen.”
Nadat ze de buitentrap zijn opgelopen, belt Brenda aan. Ze wachten een poosje. Brenda belt opnieuw aan.
“Of ze slapen allemaal nog,” fluistert Gerard tegen haar.
Maar dan klinkt vlak achter hen een vriendelijke meisjesstem: “Nee, hoor. De hoertjes zijn allang wakker.
Kan ik jullie helpen?”
Ze draaien zich om en zien een jong hip gekleed meisje. De stevige borstjes puilen uit het bloesje. Ze lacht hen vriendelijk toe.
Gerard laat zijn legitimatie zien en antwoordt: “We zijn van de politie. Moet jij hier ook zijn? We willen
je baas graag spreken.”
“Nou, ik weet niet of dat wel kan, hoor. We hebben problemen met de zaak en de telefoons. Ik heb de hele nacht geprobeerd hem telefonisch te bereiken en dat is niet gelukt. Ook de andere meisjes niet. Toen ben ik maar naar huis gegaan. En vanmorgen ook niks. Dat is toch vreemd, niet dan? Maar ik heb een sleutel. Als je even opzij stapt, kan ik erin. Kom maar binnen.”
Gerard is blij met deze uitnodiging, heeft hij ook geen huiszoekingsbevel nodig mocht dat aan de orde komen. Ze duwt de deur open en raapt de krant op. Ze leest de kop terwijl ze door de gang naar een ander vertrek loopt. Bij de volgende kamer klopt ze op de deur. Kennelijk het kantoortje van de baas. Ze horen niets.
“Zie je wel,” roept ze verontwaardigd, “nu staat het ook al in de krant. Hoe wéten die lui dat toch in godsnaam? Wij zouden niks zeggen!”
Ze klopt nogmaals.
“Zal ik het eens proberen,” biedt Gerard aan.
Het meisje doet aarzelend een stap naar achteren.
Gerard pakt de deurklink en duwt die langzaam omlaag. De deur zit in ieder geval niet op slot. Hij duwt hem
verder open en kijkt de kamer in. Meteen sluit hij de deur weer. Zijn adem gaat een keer zo snel. Hij wankelt tegen het deurkozijn en slaat zijn handen voor zijn ogen. Gerard ziet weer oude beelden. Bloed, rood vlees van een mens.
Dan fluistert hij met schorre stem: “Brenda, breng jij deze juffrouw snel naar de keuken of waar dan ook. Bel
dan om assistentie, spoed, code 1.”
“Gaat het?”
“Ja, het gaat wel.”
“Goed dan. Kom even mee, juffrouw. Het is beter dat je dit niet ziet.”
In een kamer met een soort eettafel in het midden gaan ze allebei zitten. Na het telefoontje kijkt Brenda of er iets te drinken staat. Ze vindt een fles cola en schenkt twee glazen in. De fles is leeg. Dan realiseert ze zich dat Gerard straks ook wel behoefte heeft. Pech gehad.
“Maar wat is er dan aan de hand?” roept het jonge meisje verschrikt uit, “shit, eerst dat gedoe met die lekke banden, shit en toen ben ik voor noppes naar de andere kant van de stad gereden, shit en nu dit weer, shit. Wat is er gebeurd? Dat kun je me toch wel zeggen?”
Ze voelt dat er iets ergs is gebeurd. Zachtjes begint ze te snikken.
“Daarbinnen is iemand vermoord, juffrouw. Althans, daar is iemand overleden.”
“Maar wie dan?”
“Dat weet ik toch niet, ik heb nog niets gezien. Blijf hier maar rustig zitten, ik kom zo bij je terug. Is dat goed? Blijf je hier zitten?”
“Ja, zal ik doen.”
Ze pakt een papieren zakdoekje en droogt haar tranen.
Brenda haast zich naar de kamer waar Gerard zich bevindt. Ze ziet een dode man achter het bureau zitten met een vreselijk bebloed hoofd. Ze geeft haar collega de andere helft van de cola die hij gulzig opdrinkt.
“Liquidatie,” zegt Gerard Houttak ten overvloede, “heb ik je toch gezegd. Eerst prikken en dan schieten. Bel Bertus ook even en zeg maar dat wij vinden dat de mmb als de sodemieter terug moet komen. Dit is het begin en dan zijn ze in ieder geval niet te laat. Ik ga verder met het sporenonderzoek. De huls heb ik al veilig gesteld.”
“Is goed. Ik zal het meisje horen. Ze is goed op de hoogte van de problemen hier.”
Brenda loopt naar de eetkamer maar het meisje is verdwenen. Ook in de andere kamers is ze niet te vinden en daar baalt Brenda van. Nu beseft ze dat ze zelfs geen naam heeft van het hoertje. Ze had haar ook niet zonder toezicht moeten achterlaten. Afijn, shit happens. Even later wordt er gebeld en komen de hulptroepen binnen. De hulpofficier van justitie leidt het onderzoek. Ze doet alles exact volgens het boekje. Gerard is meer van de praktijk en gaat ook zo te werk. Hij vindt het onnodig en onlogisch om de zolderkamer overhoop te halen. Hallo! Het is een liquidatie! Punt uit. Die lui gaan heus niet naar boven om daar een kaartje te leggen of het Onze Vader te bidden. Met moeite kan hij zich bedwingen. Hij weet zeker dat als hij begint te discussiëren met die griet, dat hij dan gloeiend kwaad wordt. En dat is niet goed voor zijn loopbaan. Nog een jaar of vijf?
“Boven geen sporen,” meldt een agent, “deuren zijn gezegeld.”
Gerard grijnst stiekem. Hij is weer verstandig geweest maar anders…
Als er niets meer valt te onderzoeken, wordt het lijk afgevoerd voor verdere schouwing. Dat levert buiten wel genoeg toeschouwers op die hun commentaar niet onder stoelen of banken steken.
“Komt er eindelijk rust in de straat.”
“Is dat gedonder ’s nachts tenminste ook afgelopen. Laten we wel wezen.”
“Akkoord. En nou die flikkers hier om de hoek nog. Die bruindouwers maken tien keer meer herrie dan deze
meisjes.”
“Nou, daar heb ik nog nooit wat van gemerkt.”
“Logisch! Jij bent zo doof als een kwartel.”
“Ach, krijg de klere, jij.”
Nog vier escortbureaus in Amsterdam krijgen successievelijk dezelfde behandeling als Het gouden
Haantje. De eerste twee die aan de beurt zijn, weigeren mee te werken aan hun eigen ondergang. En die werkweigering is hun ondergang! In meerdere delen verdwijnen ze spoorloos op 15 en 16 maart 2011. De volgende twee pooiers houden van het leven en grijpen de aangeboden zak met euro’s. Verstandig. Beter de helft van de helft van de helft dan twee keer niets.
De Karmeliet en Big David leunen tevreden achterover in hun stoel. Ze denken terug aan de tijd in Florida. Wat een verschil en wat een overeenkomst. Het verschil is het weer. Zoveel dagen hier met een kille, gure strakke wind en hoosbuien waar maar geen eind aan komt. Die smurrie op de stoep en op straat, een mengsel van sneeuw, hondenstront, strooizout en modder. Terwijl Florida de zon heeft gehuurd en als die op is, huren ze er weer een. Het kan daar niet op. Nog een verschil is de omgang met de politie en de wet. Die twee verschillen heffen elkaar bijna op. De omgang wint het duidelijk van het weer. De overeenkomst is het geld dat bij bakken binnenstroomt. Er is maar een probleem en dat is het witwassen. Want officieel geven ze maar tien procent op van de werkelijke inkomsten. Daar heeft de overheid genoeg aan én neemt er genoegen mee. Toegegeven, vroeger was het nóg soepeler maar nu mogen ze niet klagen en dat doen ze ook niet. Na de overnames van de vijf escortbureaus richten ze hun vlijmscherpe pijlen op de datingsites. Ook lucratief zoals ze zelf hebben gemerkt.
Big David ontwikkelt in een dag tijd een virus dat de computers van een willekeurige concurrent kan stilleggen gedurende maximaal twee uur. Dat is nog maar het begin van veel meer ellende. Via zijn eigen inschrijving besmet hij op zondagmiddag de 20e maart de datingsite Samen uit Samen thuis in een fractie van een seconde. Om exact 12.00 uur. Op dat tijdstip is het topdrukte bij de singles. Een kwartier later treedt het virus in werking. Duizenden klanten kunnen geen verbinding meer krijgen en mopperen er lichtjes op los. Wat moeten ze nu doen? Sommigen staan op het punt een date voor die avond te maken wat nu dreigt te mislukken. Bij dat bureau rinkelen alle bellen. Men raakt in paniek en de beste deskundigen krijgen opdracht het contact onmiddellijk te repareren. Gelukkig, het duurt maar een half uur, dat hebben ze goed aangepakt. De schade blijft beperkt. Sommige computerstoringen bij de grootste landelijke banken duren wel een dag, dus hebben zij hun best gedaan. Een kwartiertje later doet het virus weer zijn werk. Talloze klanten zitten lekker met elkaar te daten en oeps, verbinding verbroken. Midden in hun berichtje. Hé, dat is nou lastig! Veel mensen krijgen een automatisch advies in beeld: kijk uw netwerkkabels na.
Anderen lezen: De laatste browsersessie is onverwacht gesloten. Sessie herstellen maar daarop klikken helpt geen donder. Ja, je kunt net zo goed kijken of je auto nog genoeg benzine heeft. Weer een half uur uit de lucht. De technici beginnen nu toch wel te zweten. De klanten mopperen ietsjes luider. Straks heeft die mooie meid een afspraakje met een ander gemaakt. Of is die stoere bink naar de buurvrouw gegaan. Het licht springt eindelijk weer op groen. Nu blijft de verbinding exact vijf minuten intact. Dan… Poef, alles zwart. Opnieuw opstarten heeft geen zin. Bij de vierde tel wordt de computer uitgeschakeld alsof de stroom wordt afgesneden. Sommige volhouders starten hun computer dertig keer op voordat ze het rotding het raam uitgooien en er zelf radeloos achter aan springen. Bij wijze van spreken dan. Big David houdt alles goed in de gaten. Hij denkt te weten wat de klanten doormaken en hoe er nu gewerkt wordt bij Samen uit Samen thuis. Dus is er weer verbinding om twee uur.
De eerste opzeggingen komen nu binnen, ze gaan wel naar een andere datingsite die wel werkt. Het is toch te gek voor woorden, ze betalen hun dure contributie op tijd en nu dit! Wat een klungels. Dan krijgen alle klanten van Samen uit Samen thuis een bericht toegezonden waarin ze door de directie worden geadviseerd om gratis over te stappen naar de site King&Queen dating. Dit bericht blijft in beeld, verder daten is niet mogelijk. Daar heeft Big David op gewacht. Snel schakelt hij op een andere computer over naar zijn eigen programma. Het is niet te geloven! De aanmeldingen stromen binnen. Het aantal hits stijgt per seconde, de teller loopt maar door. Als de Karmeliet telefonisch hoort van Big David wat er de afgelopen paar uur is gebeurd, spreken ze af bij hun vaste restaurant en laten daar de champagne knallen. Een paar knappe vriendinnen zijn bereid gevonden op de bank plaats te nemen ter verhoging van de gezelligheid.
“We kunnen de sekslijnen op de commerciële tv-zenders ook wel aanpakken,” zegt de Karmeliet peinzend tegen Big David, “ik zag gisteravond Stoute meiden tv met hun hete konten draaien en met een beetje gymnastieken en een goeie camera ben je binnen.”
“Dan zit je wel op een omzet van zo’n € 48,- per uur per lijntje,” antwoordt Big David die kennelijk goed op
de hoogte is.
“Maal tien is € 480,-… Zo’n uurloon heeft een chirurg nog niet.”
“En die moet ook de hele tijd staan!”
“Ook? Oh…, nou snap ik ‘m. Praten we later verder over want dit is geen nettowinst,” belooft de Karmeliet.
“Wat weet jij van Vlinders Escort?” wil David nog weten, “klopt dat allemaal wat op internet staat?”
“Je moet niet alles geloven, man. Maar Martin de Stotteraar runde kennelijk dat escortbureau terwijl hij in de cel zat. Uniek! Wat een idee! Dat hebben wij ook wel gedaan maar hij regelde hoertjes voor de gedetineerden als zij het maandelijkse bezoek-zonder-toezicht kregen. Er werd flink voor betaald.”
“In de cel hebben ze toch geen internet? Of is dat gewijzigd?” vraagt David verbaasd.
De Karmeliet lacht: “Nee, er zijn andere manieren. Ze weten zelfs dat Ronald Rentenaar de bouwer van de site is. Die is gelijk ontslagen bij zijn baas. En Martin heeft twee moorden op zijn geweten volgens de rechters. Maar voorlopig hebben wij geen last van hem.”
“Ik hoorde berichten dat hij al een tijdje terug verklaarde op den duur de leiding over te willen nemen in de escortwereld,” waarschuwt Big David serieus. (Bron: Crimebron. Trouw.nl d.d. 14-4-2004.)
“Welnee, wij laten ons toch niet opzij duwen?” grijnst de Karmeliet luchtig en dat is geen loze belofte.
Het stelt Big David niet gerust. De laatste tijd is er geen sprake meer van opzij duwen! Dat was heel vroeger. Het gaat er nu om of je opzij kiepert…, met een gaatje in je hoofd! En misschien weet de Karmeliet dat ook wel en doet hij maar alsof. Ja, de Karmeliet deed altijd al zo stoer. Ook in Florida en dat heeft hem heel wat dollars gekost.
Om niet op te vallen, hebben ze Tarik, Billie en Branko thuis gelaten. Die jonge kerels drinken hun biertjes aan de Nieuwezijds Voorburgwal. Ze zijn er niet alleen en er mag gerookt worden. Buiten! Wel is het zo dat Tarik vóór aanvang van het feestje nog een karweitje van David moest opknappen. Twee gebruikte pistolen belandden in de plomp, twee hagelnieuwe en nog ongebruikte wapens werden geritseld achter de bar. Met vier doosjes kaliber .38 Special. Heeft grof geweld en gewetenloosheid dan toch succes?