Feuilleton De Amsterdamse escort-huurmoord Afl. 9
Feuilleton De Amsterdamse escort-huurmoord Aflevering 9
Hoofdstuk 9
Na ruim een week, het is dinsdagavond 1 februari 2011, komt Arthur vanM. bij David Bachmann op bezoek. Ze hebben deze afspraak gemaakt om de nodige zakelijke aangelegenheden te bespreken. Ter bescherming van zijn eigen privacy heeft Big David gewisseld van kamer met Tarik. Zodoende kunnen ze op de eerste verdieping rustig praten. Buiten is het spiegelglad behalve waar al zout op de weg is gestrooid.
“Mooi vertrek. Hier werk je altijd?” vraagt de Karmeliet.
“Prachtig uitzicht op het water, geeft me rust,” beaamt Big David.
“Je bent hier toch niet gekomen voor de rust, hè?”
“Nee, akkoord, ik bedoel dat ik wel hard wil werken maar dan niet zoals in Florida waar de politie en andere
instanties je niet met rust lieten,” verduidelijkt Big David.
Arthur zegt: ”Heb jij nog iets gehoord over de hotelmoord? De rechercheurs zitten aan de grond, heb ik gehoord. Werk van een hitman, schijnt het.”
“Precies. De vraag is wie hij moest hebben?” antwoordt David op neutrale toon.
Van zijn gezicht is niets af te lezen, noch op dat van Arthur.
“Tja, dat weet je nooit. Er wordt heel wat afgemoord in de wereld. Maar goed, laten we het hebben over onze samenwerking. Ik begin met iets anders en dat is mijn medicijnenhandel in Florida via Australië. Het leek me verstandiger om met de kankerpilletjes te stoppen. Er zijn teveel instanties die zich ermee bemoeien, de mensen lezen teveel negatieve berichten in de media. Er lopen nog steeds ettelijke processen in Florida, veel te link geworden. Dus dat is finito.”
“En de rest loopt wel?”
“Uitstekend! Uitstekend personeel daar, kan niet anders zeggen. Ik moet binnenkort maatregelen nemen om
het te wassen. Misschien heb jij daar nog ideeën over?”
“Zal er aan denken,” belooft David, “om hoeveel gaat het?”
“Pak hem beet. Ik geloof 210 miljoen.”
“Moet kunnen. Onroerend?”
“Ja, toch maar,” zegt Arthur, “winkelcentra. Woonboulevards. De markt zit er niet op te wachten maar ik moet er toch ergens mee naar toe? Dan maar minder rendement. Of goud. Dan mijn eigen escortbureau FreeFun. Loopt ook goed. En dan nog wat ik pas ben begonnen: een datingsite. Mooie naam: datingsite Samen Online. Geweldig leuk werk heb ik je al gezegd de vorige keer. Zouden we samen ook nieuw kunnen beginnen. Jij bent zo goed met dat computerwerk. Het mooiste vind ik nog dat de mensen erin trappen dat ze gratis kunnen inschrijven. Haha, dan komen ze er een keer achter dat het abonnement niet gratis is en dan is het te laat.”
David denkt even na en zegt dan: “Samen een datingsite? Hoe wil je die poen wegwerken?”
“Haha, doe jij dat maar. Dat kun jij net zo goed. Maar dat kunnen we later ook nog regelen.”
“Prima. Wat denk je van King&Queen dating?”
“Meteen goed, klinkt goed, staat goed, origineel,” lacht Arthur.
“Afgesproken. Regel jij de notaris, de belastingen en de inschrijvingen?”
“Ja, zal ik doen.”
David gaat even verzitten en dan komt het hoge woord eruit: “Ik ben vorige week voor mezelf een nieuw
escortbureau begonnen. In Rotterdam. Kon het niet laten. En volgende week zal ik eens in Utrecht en Breda gaan kijken. Gaat al net als in Florida en New York. Prachtige meiden, prachtige omzet. Ze komen niet uit jouw contreien, hoor. Een paar Poolse dames.”
“Zo, toe maar, hoe heet dat bureau?” vraagt Arthur met een uitgestreken gezicht, “ik had er nog niet van
gehoord.”
“Oh, hou je de reclame niet meer bij? Te druk zeker? In ieder geval, het is Escortservice Soul to Soul. Ik wou naar de muziek verwijzen en naar de ziel van de mens. Ieder goed mens heeft toch een ziel? En dan plak ik de naam van de stad er aan.”
De toon van het gesprek wordt ietsjes gespannen. Arthur voelt zich opgelaten door die laatste sneer van David over de reclame. Waar bemoeit die vent zich mee? En David voelt zich geschoffeerd omdat Arthur zei dat hij ‘t nog niet wist van zijn bureau. Hij liegt alsof het gedrukt staat, denkt-ie.
Arthur neemt het woord: “Laten we het hebben over ons gezamenlijk belang. De escortbureaus Budget Escort en Amsterdam 24. Ja, die lopen al zoveel jaren. Sinds 2005 al. Ik regelde de financiën hier en jij vanuit Florida de internet- en telefoonzaken.”
“Behalve toen ik weer moest brommen in 2006. Ik miste je toen wel. Maar goed, de negen maanden waren zo voorbij.”
“Precies. Jammer, dat Victor de boel belazerde. En Iwan. Die schoft! Ik voel me toch een beetje schuldig. Moet ik je compenseren? Zeg het maar.”
“Welnee, man,” wimpelt David af, “zoveel was het nou ook weer niet en de twee meisjes worden er niet levend van. Laten we nog twee bureaus oprichten, daar voel ik veel meer voor dan terug te kijken. Wat gebeurd is, is gebeurd. Ik hou van rust in de tent.”
“Nou, sympathiek. Zand erover. Dan toch iets voor de moeite, ik zal 1 miljoen toevoegen aan je pensioen. Nee, niet zeuren, dat doe ik gewoon, je kent me.”
“Precies, ik ken jou.”
Daarmee waren de zaken geregeld. Oude en nieuwe. Maar de lucht was absoluut niet helder. De zon kan heus wel schijnen als desondanks in de verte de donkere wolken zich hoog opstapelen.
“Pas op dat je de gracht niet in glijdt,” adviseert Big David.
Maar of hij ’t meent? Is een gewapende vrede wel een echte vrede? Of is het een slapende oorlog die ieder moment kan ontwaken? En wat voor oorlog wordt het dan?
Iedere camping in Nederland ziet er in de winter behoorlijk troosteloos uit. Kale bomen en kale struiken. Regen en wind zijn voelbaar, ook als ze er niet zijn want de dreiging is net zo erg. Geen mens te bekennen. Slagboom naar beneden wat zoveel betekent als: zoek hierachter geen gezelligheid. In iedere kuil op de zandpaden staat water zodat je moet oppassen voor vieze schoenen of het verzwikken van de enkels. De enige uitzondering is als het hele land onder een dik pak sneeuw ligt. Maar dat is nu niet het geval. Misschien dat er in maart een zachte deken valt maar nu in februari is het nog te vroeg.
Hoofdinspecteur mr. Pontius van der Luiten weet het ook niet meer. Na de laatste briefing op vrijdagavond toen de gerant was doodgeschoten, kwam Dirk Tusscher op zaterdag met het nieuws dat de Karmeliet een sluitend alibi had. Hij had zelfs de bewakingsbeelden van het casino gezien, waarop de Karmeliet met zijn liefje heen en weer drentelde alsof hij wachtte totdat hij geïnterviewd zou worden door misdaadverslaggever Peter R. de Vries. Maar het kerstkindje John van den Heuvel was ook goed geweest. Dat weekeinde ging iedereen opgelucht naar huis. Sommigen doken direct het bed in, al dan niet alleen, en anderen doken de kroeg in. Ze wilden niets over moorden horen en niets over verbrande doden. Dan keren ze op maandagmorgen terug naar de camping. Maar het is niet voor een vakantie. Opnieuw worstelen ze met de dossiers. Waar hebben ze een steekje laten vallen? Wie maakt de eerste fout? Opnieuw gaan ze in gesprek met mensen die eerder in de kijker waren geweest. Alle sporen lopen dood. David heeft zijn verklaring getekend. Hij blijkt een zwarte Jaguar XK gekocht te hebben. En verder kwam er niks nieuws aan de horizon. Geen nieuwe doden, geen nieuwe gegevens. Alles was in rust en bleef in rust. Althans de belangrijke dingen waardoor een politieonderzoek verder kan of juist moet stranden. Wat ze hadden verwacht, blijkt waar te zijn. De kogel waarmee de gerant van het Boutique Hotel Notting Hill aan het Westeinde was gedood, matcht niet met de andere zeven kogels. Dus is er sprake van een andere dader tenzij één dader twee of drie verschillende pistolen heeft gebruikt maar dat is minder aannemelijk. Over de verklaring van David Bachmann tegen de Karmeliet speculeerde men volop doch ze kwamen niet tot andere inzichten. Een hitman had het op David gemunt of op een andere hotelgast. Of de opdrachtgever de Karmeliet was geweest, bleef vooralsnog onduidelijk. Ze hadden geen enkel bewijs om hun visie te staven. Visie? Pas op, hebben ze soms last van tunnelvisie? Het ergste wat een rechercheur kan overkomen tijdens een onderzoek. Dus die theorie van die ene dader met drie pistolen moet toch onderzocht worden, besliste Pontius. De drie jonge kerels die een jerrycan hadden gekocht bij de legerdumpzaak konden best dezelfde gasten zijn als van het hotel. Voor hetzelfde geld ook niet. Tja, wat moet je dan als politie? Zelfs als je het geluk aan je zijde hebt dat een kiene medewerker van een benzinepompstation zich waarachtig nog weet te herinneren dat drie kerels een jerrycan extra hebben getankt. Op de bewakingsbeelden is dat duidelijk te zien maar ze staan met hun rug naar de camera. Onherkenbaar. Wel is het kenteken van de auto te zien. De VW Golf blijkt gestolen te zijn. Vette pech voor Dirk Tusscher. Pontius hield de arrestatie van de drie tegen wegens gebrek aan voldoende bewijs. Geen vingerafdrukken, geen persoonlijke dingen op de PD, geen andere sporen. Inspecteur Bertus van Smook had de gok wel willen wagen. Niet geschoten, is altijd mis, was zijn bepaald niet bijster originele adagium. Als een van de drie tijdens de hechtenis emotioneel instort, is dat de kans om door te drukken, vindt hij. Niet dus. Als, als, als… De spanning binnen het team stijgt, er komen bijna onmerkbaar twee kampen. De rekkelijken en de preciezen. Had Pontius hier een juiste beslissing genomen? Of een blunder gemaakt net als Van Oldenbarnevelt die voor zijn fouten onthoofd werd? Met de dag stijgt de consumptie van koffie en thee in de trekkershutten, tussen de middag duurt de pauze twee uur en wordt er stevig gekaart. ’s Avonds idem. Het werk is op! Na drie weken is de kogel door de kerk. De hoofdcommissaris haalt zelf de trekker over. Het voelt bij iedereen als een nederlaag. Het MMB-team wordt ontbonden per 1 maart 2011. Dus niet opgeheven! Dat wil zeggen dat brigadier Gerard Houttak en hoofdagent Brenda van Breda een dagtaak krijgen aan de voortgang en afwikkeling van deze moordzaken en dat de andere leden hun vroegere bureau en hun vroegere werk weer mogen opzoeken. Hebben de criminelen onderling soms een status-quo bereikt? De lente nadert. Buiten hoort men de vogels weer zingen en de bomen kleuren groen en roodbruin.
De datingsite Samen Online van Arthur vanM. trekt steeds meer bezoekers die zich laten inschrijven nadat David Bachmann hem heeft opgepimpt en het budget aan reclamegelden heeft laten verdubbelen. Davids eigen escortbureaus Soul to Soul haperen in het begin maar ook hier genereert hij na een maand een dubbele omzet door meer uit te geven aan reclame. Naamsbekendheid, daar draait het allemaal om. Zonder reclame zat Philips toch ook nog in een houten schuurtje! Utrecht en Breda dreigen Rotterdam voorbij te lopen. Als eerste in Nederland plaatst hij reclameborden langs de voetbalvelden. De dames krijgen een voetbalsessie van de bekende voetbaltrainer Aad de Mos die verder niet in het nieuws wil komen en ze weten nu eindelijk wat buitenspel staan betekent. De twee nieuw opgerichte escortservicebureaus van hen beiden floreren goed. Ze opereren vanuit Den Haag en Middelburg met de hulp van deskundig personeel.
Op zondagavond 6 maart 2011 om elf uur neemt Wendy afscheid van een vaste klant. Hij heeft haar het hele jaar door iedere zondag gereserveerd van tien tot elf. Met de garantie dat als ze niet op die tijd verschijnt hij een gratis beurt krijgt maar dat is nog nooit voorgekomen. Bij de auto ziet ze dat ze twee lekke banden heeft. Links voor en links achter. Ze baalt als een stekker, heeft nog nooit een band verwisseld met haar gouden handjes en belt meteen met haar baas. Die is eigenaar van het Amsterdamse escortbureau Het gouden Haantje, een geduchte concurrent van Arthur en David. De baas vindt het raar dat zij tegelijkertijd twee banden lek heeft gereden. De auto blijft staan waar die staat, dat wordt morgen wel opgelost. Wendy wordt naar het bureau gebracht en krijgt een andere auto mee naar het huis van de volgende hitsige hijger. Na een half uur is ze daar klaar. Hij trouwens ook. Gelukkig zijn nu de banden niet lek maar toch loopt ze voor de zekerheid om de auto heen. Tot haar grote schrik ziet ze rechts twee lekke banden. Ja, hoor. Woedend schopt ze er tegen aan. Nu is de baas ook verschrikkelijk boos en deze vertrouwt het hele zaakje niet meer. Vol ongeloof staart hij naar de nieuwe ramp.
“Dit moet opzet zijn,” brult hij tegen haar.
“Maar wie dan? Welke kutlul doet zoiets?” krijst zij terug.
“Dat weet ik ook niet,” is het dreigende antwoord, “maar als ik hem in mijn vingers krijg, knijp ik hem tot moes. Godverdomme! Heb je een klant die ontevreden is? Eentje die niet klaar kon komen? Eentje die impotent was?”
“Ja, dat komt iedere dag wel voor. Die ouwe vieze mannetjes denken allemaal dat ze nog negentien zijn in hun broek. Wat doen we met de auto?”
“Laat deze ook maar staan, die zullen ze heus niet meenemen,” foetert hij maar door.
Hij is nog niet uitgeraasd of zijn mobieltje gaat. Het is Lara met de boodschap dat haar auto twee lekke banden heeft… Zelden heeft ze zo’n verschrikkelijke uitbarsting gehoord van haar baas en ze snapt er niets van totdat Wendy het gesprek overneemt en het verhaal uitlegt aan haar vriendin. Hier zit meer achter, maar wat? Maandagavond hebben twee andere hoertjes van Het gouden Haantje ieder weer twee lekke banden. Precies om elf uur. De baas ontploft en gooit een stoel door de ruit van zijn kamer. Wie draait hem deze loer? Welke crimineel vraagt erom om zo godsgruwelijk in elkaar geslagen te worden dat hij voortaan altijd tussen twee wielen kan gaan zitten? Hij neemt zijn maatregelen. Dan moet het maar een paar centen kosten. De volgende avond heeft hij vanaf acht uur bodyguards ingehuurd voor al zijn meisjes. Potige kerels die in de sportschool zijn geboren. Helaas komt het eerste telefoontje die dinsdag al om twee uur ’s middags. Twee lekke banden. Daarna bellen nog negen meisjes in paniek. Dit kan het werk niet zijn van één persoon, dit moet een georganiseerde groep zijn. De concurrent? De pooier wordt er gek van en laat zich een pistool en een doos ammunitie bezorgen. ’s Avonds gebeurt er niets bijzonders. Alleen zijn de meisjes bang, doodsbang dat zij de volgende keer het slachtoffer zijn van deze maniakken in plaats van de auto want die kan tenminste gerepareerd worden. Ook krijgen ze de uitdrukkelijke boodschap mee om dit hele akkefietje uiterst geheim te houden. Niemand hoeft te weten dat er trammelant is en dat ze zelfs niet weten wie hier achter zit. Als dit in de media bekend wordt, kan hij het wel schudden. Dan belt geen hond meer. Ook de bodyguards moeten hun mond houden en als er eentje is die zich vergrijpt aan de meisjes kan een betonnen zwembroek aantrekken. Er wordt natuurlijk niet geneukt of afgetrokken met zo’n stevige slager als kwijlende toeschouwer in de kamer of achter het gordijn. Dus het risico dat zij lek geprikt worden, lopen ze altijd. Inderdaad, het overkomt Wendy weer terwijl de bodyguard in de auto wacht. Het is woensdagavond, zeven uur. Ze moet naar een nieuwe klant. De voordeur van de flat staat al open als zij wil aanbellen. Ze hoort een harde stem die zegt dat ze wel verder mag komen…, hij moet nog even iets doen... Dat kent ze wel. Even opwarmen zeker. Wendy doet de deur achter zich dicht en loopt naar de woonkamer. Op dat moment komt een gemaskerde man rustig op haar toe. Hij zegt dat ze niet bang hoeft te zijn, dat ze moet gaan zitten en of ze iets wil drinken. Ze ziet met grote ogen van angst dat hij een enveloppe van de kast pakt en aan haar geeft. Wendy maakt hem bibberend open. Vier briefjes van € 50,-.
“Voor jou,” zegt de man, “hoef je niets voor te doen.”
Wendy schat hem tussen de twintig en dertig jaar qua postuur en stem. Waarschijnlijk allochtoon, net als zijzelf. Ze begint iets rustiger te ademen. Haar hart klopt weer normaal.
“Wat ben je van plan? Hoort dit erbij of hoe zit dat? Als je wilt neuken, moet je het masker afzetten. Ik wil zien hoe je klaar komt, ook als je het op zijn hondjes wilt doen. Ik denk dat jij heel gauw klaar komt, hè? Daar zorg ik wel voor. Met die grote tampeloeres van jou.”
Ze staat langzaam op en legt haar hand tussen zijn benen. Oudere dames die al langer in het vak zitten, hebben haar gezegd dat ze altijd het initiatief moet houden in deze gevallen.
“Jajaja, nu weet ik het wel. Ga maar zitten. Hoe heet je?”
“Ik ben Wendy en vorige week achttien geworden.”
“Jij viert iedere week je verjaardag, denk ik en je wordt geen jaartje ouder. Maar daar gaat het niet om. Mijn baas vraagt of je voor hem wilt werken. Je krijgt het dubbele van wat je nu verdient. Wat vind je daar van? Mooi, toch?”
“Ja, dat is zeker mooi maar je denkt toch niet dat mijn baas gek is? Die laat me nooit gaan,” lacht het hoertje schamper, “dat kost me m’n kop, man.”
“Je zegt gewoon dat je te bang bent om voor hem te werken met al die lekke banden. Dat wordt nog een hele rel, hoor. Het wordt veel te gevaarlijk bij Het gouden Haantje, let op mijn woorden en dan is het te laat.”
“Oooh, zit jij daar achter? Wat gemeen! Bah! We hebben het aan niemand verteld, ja, dus dat moet wel. En je
wilt alleen maar dat ik voor je baas ga werken?”
“Precies. En je kunt kiezen tussen Den Haag en Middelburg, daar vindt je baas jou nooit maar je krijgt zonder meer altijd bescherming van ons.”
“Wie is je baas dan?” vraagt Wendy zo onschuldig mogelijk.
“Ja, doei, kutje, dat hoor je pas als je het contract hebt getekend,” lacht de jongeman, “en het is er niet een maar je krijgt twee bazen.”
“Oh, maar dan weet ik het wel. Dat is natuurlijk de Karmeliet en Big David. Iedereen heeft het over die twee. Ze zijn heel vriendelijk.”
“Nou tevreden? Ik heb het niet gezegd. Hier, het contract. Lees dat vanavond maar door en breng het getekend terug bij Budget Escort. Goed? Je zult er geen spijt van krijgen. Het dubbele…, Wendy, zo’n aanbod krijg je nooit weer!”
Dat is waar, ze doet het puur voor het geld en nu kan ze in de helft van de tijd haar doel bereikt hebben. Ze
neemt haar besluit.
“Oké, ik zal wel tekenen als jij je masker afzet en neem het contract dan gelijk maar mee. Hoe heet jij
trouwens?”
“Ik ben Tarik Yacoubi. Van mij krijg jij instructies en als er moeilijkheden zijn, moet je mij bellen. Nooit met de Karmeliet of Big David, begrepen?”
“Ja. Heb jij een balpen voor mij?”
“Tuurlijk wel, morgen zal ik er tien meenemen. Verzamel jij ze soms?”
"Nee, goochempie, ik moet het contract toch nog tekenen."