Feuilleton De Amsterdamse escort-huurmoord Afl. 3
Feuilleton De Amsterdamse escort-huurmoord Aflevering 3
Hoofdstuk 3
Na drie weken verblijf in de stad Fort Lauderdale weet Arthur van M. het zeker: nooit gaat hij weg uit Florida. Wat een land, wat een stad, wat een klimaat, wat een vriendelijke mensen en wat een leven! En… wat een huis! Zijn makelaar heeft goed zijn best gedaan en had vijf locaties uitgezocht. Twee villa’s vielen af omdat de buren hem niet aanstonden. Oude mensjes van Duitse adel en een oude Spaanse generaal met zijn knaapjes, zei de makelaar. Tussen de resterende drie kon hij aanvankelijk niet kiezen, de een was nog luxer gebouwd en chiquer ingericht dan de andere. De zwembaden waren pareltjes van architectonische kunst. Uiteindelijk koos hij voor nummer drie in Hillsboro Mile aan de Hillsboro Beach, omdat die kavel een betere ligplaats voor het jacht had. Per slot van rekening woont hij wel in het Venetië van Amerika met zijn parelwitte stranden, terwijl de stad ook bekend staat als Fort Liquordale vanwege de vele bars en clubs. Het zal Arthur een zorg zijn. Hij geniet van iedere dag en avond en nacht. Wat een opluchting nu de Hollandse zorgen zijn verdwenen. Daarom noemt de Karmeliet zich als genoegdoening voortaan Arthur VanM. Zijn vriendenkring breidt zich snel uit. Het zijn alleen maar dames; bij de heren voelt hij zich na het verlaten van de middelbare school al niet meer thuis en dat kan best wel eens wederkerig zijn.
“Ik kan niet eens een sociaal praatje maken met mannen,” klaagt hij over zichzelf, “al mijn vrienden zijn vrouw.”
De meeste chicks zijn van zijn leeftijd of flink wat jonger en allen hebben geen flauw benul van financiële sores. Althans…, sommige dames hebben het ernstige probleem dat ze niet weten hóe rijk ze wel niet zijn. Of hun pappie! Niemand is daar chagrijnig om. Dan brengt Arthur VanM. zijn beide computers in stelling want hij vindt drie weekjes vakantie lang genoeg. Er moet weer gewerkt worden ofschoon dat werk gevaarlijk dicht in de buurt komt van hobbywerk. Het zit in hem. In zijn genen misschien wel. Uitvinden. Het liefst had hij de veiligheidsspeld uitgevonden! Simpele dingen met enorme gevolgen voor de mensheid. In Nederland heeft hij al op jonge leeftijd, achttien jaar, een patent aangevraagd bij en gekregen van het Benelux-Bureau voor Tekeningen of Modellen in Den Haag op een lijmpotje. Arthur had namelijk tot zijn ergernis gemerkt dat de bestaande lijmpotjes uitdroogden binnen de tuit of in de opening. Na enig experimenteren had hij een plastic omhulsel bedacht, een soort kapje, dat over de tuit gedrukt kon worden en de opening dan luchtdicht afsloot. Moest de lijm wel eventjes naar beneden zakken. Ergo: geen verstopte lijm tuit meer. Weer een tevreden klant. Hij schreef de ene na de andere fabrikant een duidelijke brief met een kopie van de uitgewerkte tekening en een kopie van het patent. Aangetekend. Maar er was niemand te vinden die zijn uitvinding op de markt wilde brengen. Dat is toch raar? Na een half jaar zag hij bij verschillende doe-het-zelfzaken zijn potje staan! Hij kocht er meteen eentje. Toen zag hij het wel. Hier een wijziging, daar een kleine aanpassing en tenslotte een uitbreiding aan de bovenkant met een palletje en een oog aan het kapje waaraan het artikel kon worden opgehangen. In de winkel of thuis. En daar had hij niet aan gedacht.
Arthur voelde zich vies genaaid. Na drie felle brieven aan de lijmpotjesfabrikant met de eis om meteen royalty’s aan hem te betalen omdat het zijn idee en zijn patent was, kreeg hij een brief terug van het advocatenkantoor Bierens Incasso Advocaten uit Parijs met de belofte dat ze een proces tegen hem zouden aanspannen wegens smaad als hij zo doorging. De door hem veroorzaakte bedrijfsschade werd daarnaast ruwweg geschat op 1,2 miljoen gulden. Per jaar! Of hij binnen twee maanden wilde betalen!
Arthur van M. capituleerde voor het eerst van zijn leven. Eerst was hij woedend en wraakzuchtig, later voelde hij zich machteloos en klein. Hij nam zich heilig voor dat dit nooit meer zou gebeuren. Dan liever het graf in! En wie hem dan in de weg stond, ging gratis mee.
Hier in Fort Lauderdale is hij die hele geschiedenis heus niet vergeten maar hij denkt er niet meer aan. De zon zorgt voor nieuwe positieve energie. In de kelder heeft hij drie kamers laten inrichten met de modernste machinerieën zoals een computergestuurde boormachine, een stansmachine en een draai- en freesbank waar een technische universiteit jaloers op zou zijn geweest. Het resultaat is er naar. In no time ontwikkelt hij een rotatiemotor met een traploze transmissie. Moeiteloos krijgt hij octrooi. Vervolgens ontwerpt hij een mannelijke kuisheidsgordel met een testikel borgring. En dan de klapper in 1994: een afdichtingskitspuit die niet na lekt in de houder. Na de officiële indiening van de octrooiaanvraag tekent hij een vertrouwensovereenkomst met Sonoco en twee andere fabrikanten, Builders Squaire en Home Depot. Drie weken later zijn de spuiten al te koop bij alle doe-het-zelfwinkels. Dit artikel wordt wereldwijd massaal in productie genomen. De geschatte jaaromzet is $ 900 miljoen. Bij een percentage van vijf verwacht Arthur VanM. een jaarlijkse royalty van $ 50 miljoen. Hij ligt een week lang dronken op het strand met vijftig vrienden. Maar er wordt hem geen cent royalty uitbetaald. Sonoco’s verweer is dat hun spuiten al voor de datum van de octrooiaanvraag hetzelfde waren als de zijne. Een trouwe werknemer bevestigt dat voor de rechtbank. Een proces wegens meineed verliest Arthur. Een week later krijgt die werknemer een dodelijk verkeersongeluk. Ettelijke rechtszaken volgen, hij verliest ze allemaal en zoekt het steeds hoger op. Wie verslaat een reus? Niemand toch. En drie reuzen…? Arthur VanM., alias Big Pimpin’ Pappy, betaalt uiteindelijk meer dan een miljoen dollar aan zijn advocaten. In allerhoogste instantie verklaart rechter William Dimitrouleas zijn octrooi nietig. Het hele voorval gaat de geschiedenis in als de Walmart-case.
Arthur is ervan overtuigd dat deze rechter op de loonlijst van Sonoco staat. Een andere rechter oordeelt anders, het laatste proces is ook verloren.
Hij laat zich niet uit het veld slaan en bedenkt en verkoopt via meer dan twintig websites vitaminepillen, medicijnen tegen kanker en reuma, krampen en een methode voor verlichting en preventie van verkoudheid bij een loopneus. Niet te vergeten: een kuur om rimpels te verminderen (16-4-1996). Personen die zich voordoen als arts tonen geneesmiddelen waarvan in de advertenties beweerd wordt dat ze zijn goedgekeurd door de Voedsel- en Geneesmiddelen Autoriteiten (fda). Niet dus! Het succes van de kuren wordt gegarandeerd. Er zijn al meer dan 10.000 klanten die tevreden zijn. De verkoopwaarde van de pillen is overigens slechts 150 dollar per fles, dus waar praten we over? De medische wereld staat op zijn kop. Opnieuw processen, arrestaties door onbeschofte agenten, boetes. Iedere arrestatie betekent standaard vierentwintig uur in de bak, daarna zwaaien de deuren open, krijgt-ie een trap onder zijn kont en staat hij een frustratie rijker weer op straat. Die boetes worden prompt betaald en de verkoop gaat nu via websites vanuit Australië gewoon door. In 1999 richt hij VanM. Pharmaceuticals Inc. op. De zaken gaan goed.
Het duurt lang voordat Victor Spanjaard naar boven komt. In feite komt hij helemaal niet naar boven. Na tien minuten belt Branko op en zegt opgewonden tegen David dat Victor weigert naar het hotel te komen. Die boodschap was hem net telefonisch meegedeeld. Victor wil dat David naar zijn huis komt aan de Delftlaan in Haarlem en bovendien is het handiger omdat daar de papieren liggen, zei-ie. David voelt zich kwaad worden, begrijpt de weigering ook niet goed en vraagt waarom die zakkenwasser niet naar boven wil komen. Branko overlegt weer met Victor.
“Een hotel vindt hij te deftig voor een eenvoudige boekhouder,” zegt Branko dan.
“Okay, dan kom ik wel naar hem, zeg hem dat maar,” geeft David Bachmann toe.
De dreigende ondertoon hoort Victor Spanjaard natuurlijk niet. Tarik controleert zijn pistool, duwt hem achter zijn broeksband en trekt zijn leren jasje aan.
“Plan B?” vraagt Tarik ten overvloede.
“Fuck! Die zeikerd.”
Ze komen zonder problemen bij Victor aan. Hij woont alleen in een oude flat op drie hoog, met zicht op waterige weilanden en daarachter de duinen. De inrichting is sober. Een wand is betimmerd met zwarte schrootjes. De kamerdeur heeft nog een glas-in-loodraam. Het ruikt er als in een afgesloten paardenstal. De drie katten zoeken een goed heenkomen als Billie een van die blazende haarballen stiekem een hakje heeft gegeven zonder dat Victor dat ziet.
“Oh, sorry,” mompelt hij en zoekt tevergeefs een frisse stoel zonder haren.
“Willen jullie iets drinken, heren?” vraagt de boekhouder na de begroeting als hij gaat zitten.
“Ja, hoog tijd voor een biertje,” vindt David.
De koelkast blijkt ingebouwd te zijn in een bruin kastje naast een fauteuil waarin Victor kennelijk altijd zit. Recht tegenover de tv. Met zijn rechterhand opent hij het deurtje zonder op te hoeven staan. Een paar bier- en wijnglazen bewaart hij in de deur. Het gemak dient de mens.
“Is die rode Corvette van jou?” vraagt Tarik, “mooie nieuwe wagen, zeg. Bij Nefkens in Amersfoort gekocht, zeker.”
“Ja, hoe weet jij dat?” vraagt Victor oprecht verbaasd.
“Och... Kost een paar centen, hé?”
“Ja, meevallertje gehad in de Lotto. Ik kan het toch niet allemaal alleen opeten.”
Aan het gezicht van Tarik is te zien dat hij er niets van gelooft. Zonder omwegen vraagt David nu om de boekhouding. Victor staat op, loopt naar een hoekkast aan de schrootjeswand, schuift die opzij zodat een deurtje in de achterwand van de kast vrij komt. Daar haalt hij een redelijk groot schrift uit en overhandigt die aan Big David.
“Alsjeblieft. Het laatste kwartaal van 2010. De andere kwartalen zijn al afgesloten en getekend door de Karmeliet. De jaarstukken hoop ik voor eind maart rond te hebben. Trouwens, wat ik niet begrijp: waarom komen jullie zo laat met zijn drieën en waarom moet ik dat horen van Iwan? Kon je zelf niet bellen, David?”
“Nee, man.”
Het blijft stil. Er volgt geen verklaring.
“Oh, nou goed dan. Trouwens, welkom in Nederland, dat was ik vergeten te zeggen. Sorry. Goeie vlucht gehad?”
David Bachmann opent het schrift en bladert er snel door.
“Nee, een rot reis maar zelf heb ik nooit leren vliegen en komen lopen was me te ver. Dus hier staan de
opbrengsten van december?”
“Ja. Van iedere dag en het totaal staat hier. En de onkosten…”
“En je hebt alles tot de laatste cent geboekt…?”
Dat is een dodelijke vraag aan een boekhouder. Zoiets vraag je niet in het milieu tenzij je levensmoe bent. Victor laat zijn bierglas op de grond vallen en loopt langzaam rood aan.
“Zeg eens, lelijke Yank, je mag dan wel groot zijn en een grote bek hebben maar ik ben niet bang voor jou, hoor! Zo’n belediging pik ik niet, nu niet en nooit niet. Ik heb al die tijd dat jij in Florida zat en Arthur van M. jullie escortbedrijven in Amsterdam runde, al die tijd heb ik de boekhouding keurig bijgehouden en de
dagopbrengsten geboekt zoals de meisjes die aan de Karmeliet doorgaven. En daar hoef jij niet aan te twijfelen, oelewapper, en als je dat wel doet, heb jij een groot probleem. Ik zal de Karmeliet wel even bellen want nou ben ik me toch een portie kwaad, godverdomme.”
Maar David snauwt hem toe: “Zitten blijven! Jij belt niemand.”
Victor doet alsof hij Oost-Indisch doof is en tikt een nummer in. David knikt naar Tarik die meteen opspringt. Ook zijn handlangers komen in actie. Met een geweldige haal slaat Tarik het mobieltje van Victor uit zijn handen. Het ding knalt tegen het plafond. Victor wil schreeuwen van de pijn maar daarvoor is hij al te laat. De volgende dreun is tegen zijn hoofd en nu komt de schreeuw er wel. Heel kort en gesmoord want Branko stopt hem een vieze zakdoek in zijn mond. Zwaar hijgend blijft Victor zitten. Hij moet bijna kotsen. Het zweet breekt hem uit. Hij beseft dat het menens is.
“Luister, oud vies mannetje. Ik zal je wat laten zien.”
David wenkt Tarik die een opgevouwen vel papier uit zijn jasje pakt. David rukt het uit zijn handen.
“Kijk, hier staan de dagopbrengsten van december 2010 die de meisjes stiekem aan Tarik hebben doorgegeven. Ik neem maar een maand als voorbeeld. Zie je dat? Ze mochten er verder met niemand over praten, snap je? En die bedragen hebben ze ook aan Arthur doorgegeven. En Arthur heeft die bedragen aan jou doorgebeld. Later heb jij regelmatig het geld bij hem opgehaald zodat de politie bij een huiszoeking achter het net zou vissen. En kijk nou eens! Jij boekt hier € 5.280,- en Tarik boekt € 7.280,-. Waar zijn die € 2000,- gebleven? Hé? Waar zijn die? En dat gaat vrolijk alle dagen door, hufter! Wat ben jij toch een stomme patser om in zo’n Corvette te gaan rijden! Vinden de chicks zeker leuk? Of val jij op knaapjes? Nee, wacht, ik weet het al. Jij dacht: die David zit mooi in Amerika, die ziet toch niks?”
Victor zwijgt. De prop is inmiddels uit zijn mond genomen. Tarik wil hem aanmoedigen iets te zeggen en geeft hem nog een hengst tegen zijn hoofd. Dat moet veel pijn doen maar het slachtoffer klemt zijn kaken op elkaar. Dan durft Billie het ook, zij het iets voorzichtiger. Het is voor het eerst dat hij een tik uitdeelt aan iemand die ouder is dan hijzelf. Als op die plek een vlieg had gezeten, was die nu nog niet dood geweest. God, wat een watje.
“Maar…, maar dan heeft de Karmeliet mij die omzet verkeerd doorgegeven. Dat is toch niet mijn schuld. Jullie moeten bij de Karmeliet zijn.”
Zijn laatste uitvlucht is niet bepaald ijzersterk. Behoorlijk laf zelfs. Maar het zou best kunnen, waarom niet? David denkt even na en schudt meewarig zijn hoofd. Arthur kan hij volledig vertrouwen. Hij pakt zijn pistool uit het holster en richt de loop op de rechter knie van Victor. Tarik pakt onmiddellijk de zijne en richt die op de linker knie. De geluiddempers worden er snel opgeschroefd. Nu loopt het zweet bij straaltjes over zijn wangen en in zijn nek.
“Zal ik de verwarming maar uitdoen?” plaagt Billie.
Victor poogt wanhopig tijd te winnen.
“Maar Iwan van Schuuren is ook niet zuiver op de graad. Waarom pakken jullie die niet aan? Iwan doet veel
ergere dingen. Als ik jullie dat vertel, zijn we dan quitte? En natuurlijk mag je die Corvette meenemen, hier, alsjeblieft, de sleutels.”
“Mooi, bedankt. Ik wist niet dat ze gewoon in je zak zaten maar ik had ze toch wel gevonden. En wou jij me
vertellen wat Iwan heeft gedaan? Dacht je dat ik dat niet wist? Dan zal ik het jou haarfijn vertellen. Iwan dwong tien van onze meisjes twee dagen per week voor hem te werken in plaats van voor ons. Die omzet drukte hij sowieso achterover. Maar twee meisjes weigerden en moesten dat met de dood bekopen. Hij liet ze gewoon het IJsselmeer leeg drinken met een fiets aan de enkels. En het derde meisje dat zich net op tijd bedacht had, mocht toekijken. Maar heb jij toevallig nog op het nieuws iets gehoord over een uitgebrande taxi? En een verbrande passagier? Ik ben benieuwd wie dat is? Weet jij het, Victor?”
“Gadverdamme, hij piest in zijn broek,” wijst Billie tussen de benen van Victor.
Billie zit recht tegenover Victor op de vensterbank.
“Dat is niet waar,” roept Victor met hoge stem, “Iwan pakte wel het geld maar de Karmeliet heeft ze doodgeschoten en in het water gegooid. Ik was er zelf bij, man.”
“Volgens mij mag jij Arthur VanM. niet, jij kunt zijn bloed wel drinken, hé? Als dat waar is wat jij zegt, dan zou Arthur het ook weten van dat geld. En Arthur zou Iwan na afloop gewoon de hand geven of koffie met hem gaan drinken? Dat geloof je zelf toch niet. Dan zou Iwan echt wel de derde zijn geweest die aan de vissen werd gevoerd.”
“Ja, palingen schijnen heel graag rottend vlees te lusten,” doet Branko een duit in het zakje.
“Dus Iwan is helemaal…?” stamelt Victor.
David wijst op zijn pistool en zegt: “Rustig maar, eerst deze nog. Iedereen wordt toch gecremeerd na zijn dood? Nou ja, sommigen willen een berg aarde op hun buik. Waar kies jij voor, Victor? Weet je dat al?”
David kijkt opzij als een van de katten de kamerdeur verder open duwt met haar poot en binnen komt geslopen. Op dat moment gebeurt er van alles. Victor springt op en duwt Tarik ruw opzij. Deze valt stijl achterover tegen de buffetkast. Met veel gerinkel valt het glas van de deurtjes op het parket. Zijn pistool gaat af en de kogel verdwijnt in het plafond. Een beetje stucwerk valt naar beneden. De kat rent met een angstschreeuw terug naar de gang. Billie springt ook op maar er staat een tafeltje tussen hem en Victor. Die schopt hij woest opzij. Bij Branko is kennelijk een vertragingsmechanisme ingebouwd van tien seconden, dus hij doet niets. De enige die rustig blijft, is David.
Er klinken drie schoten. Twee kogels in het hart en eentje in zijn voorhoofd. Victor kreunt zachtjes en valt dan terug in zijn stoel. Hij is al dood voordat het bloed uit hem gutst. Het pistool wordt ontdaan van de geluiddemper. De holster bewijst zijn nut. David bergt het schrift op in zijn binnenzak. Ook de andere schriften, een dikke enveloppe met geld, een paar foto’s en nog wat spulletjes neemt hij mee uit de achterwand van de kast. Ondertussen heeft Tarik de gordijnen in brand gestoken. De krantenbak wordt omgegooid. De kranten belanden bij de schrootjeswand en het hout begint al flink te fikken. Ook de stoel waar Victor in zit en diens broek vatten vlam doordat Billie zich dienstbaar wil maken.
“Wegwezen,” beveelt David.
De buitendeur laten ze openstaan zodat de katten kunnen ontsnappen. Als ze willen wegrijden, belt Tarik voor de zekerheid de brandweer maar hij krijgt het antwoord dat er al twee wagens zijn uitgerukt. De politie kan er drie minuten later zijn. Daarna neemt hij de simkaart uit zijn mobieltje, legt die op de grond en schiet hem aan gort. Een beetje zand erover en klaar is Kees. Onderweg flikkert hij het lege apparaat in de berm. Billie en Branko nemen de Corvette mee. Branko zit achter het stuur, zo trots als een aap met zeven lullen.
“Ach,” zegt David tegen Tarik, “op deze manier is het nog simpeler dan in mijn eerste plan. Hij wou misschien altijd al thuis sterven, weet jij veel.”
“Ja, jammer dat-ie zijn bed net niet heeft gehaald. Maar als hij toch gelijk had met Iwan en Arthur? Wat dan?”
“Neem van mij aan dat een Amsterdams hoertje nooit liegt tegen haar pooier en zeker niet tegen mij. Ik ken ze allemaal en heb ze geregeld opgebeld vanuit Florida. En het meisje dat me dit alles heeft verteld, Linda 2, is zelfs drie weken op vakantie bij mij thuis geweest."
Maar Tarik is er niet zeker van. Wat hij niet kon weten, was dat Iwan in de taxi toch ook had geroepen, dat hij het niet had gedaan. Wie dan wel?