Feuilleton Een rasechte oplichter Aflevering 14 van 14
Feuilleton Een rasechte oplichter Aflevering 14 van 14
Epiloog
De uitspraak door de rechtbank te Zutphen in de omvangrijke zaak van het om tegen de verdachte Walter D. uit Terneuzen luidde: zeven jaar onvoorwaardelijke gevangenisstraf met aftrek van voorarrest. Voorts twee jaar voorwaardelijk met een proeftijd van drie jaar. Alle aanklachten tegen hem werd samengevoegd op verzoek van het OM. Het recidivegevaar was volgens de deskundigen van het Pieter Baan Centrum in Utrecht langdurig latent aanwezig. De verdachte werd wel volledig toerekeningsvatbaar verklaard. Vandaar! De in beslag genomen goederen, o.a. zijn drie computers, printers en monitoren en de mooie zwarte BMW 535i, met een cataloguswaarde € 83.200,-, en al het geconfisqueerde geld, werden verbeurd verklaard en waar mogelijk teruggegeven aan de slachtoffers.
*
De verdachte toonde geen spijt van zijn daden - met uitzondering van wat hierna wordt verklaard - en dat beïnvloedde de strafmaat behoorlijk. Ook de ontvreemding van poststukken met waarde woog zwaar. Hij beschaamde het toch al beschadigde vertrouwen van de Nederlandse burger in de postbezorging van de laatste jaren. In positieve zin werd in de uitspraak rekening gehouden met het feit dat de verdachte op alle fronten zeer openlijk en gewillig meewerkte na zijn tweede arrestatie.
*
De rechters waren goed te spreken over het snelle en kordate optreden van het mmb-team en het om. Dat konden ze niet zeggen van de verdachte, meneer Walter D. want hij werd genadeloos onderuit gehaald door de zittende magistratuur. Dit tot groot verdriet van zijn advocaat die vrijspraak bepleitte met uitzondering van het opleggen van een geldboete wegens de vier miljoen euro die zijn cliënt dacht te verdienen met de slimme slagzinnenzwendel.
*
Brigadier Simone Poeldijk liep een behoorlijke deuk in haar ziel op door het daten met drs. Walter Dewackere. Wat een lieve vent! Met de hoofdcommissaris maakte ze de afspraak nooit weer te worden ingezet voor zo’n operatie. Een politieagente is ook maar een naar liefde zoekend mens! Maar ja, wie weet wat er in de toekomst op haar pad komt?
*
De rechters wilden van de verdachte in zijn eigen bewoordingen horen hoe hij die vier miljoen bij elkaar had geschraapt.
En Walter D. ging staan, keek trots om zich heen en vertelde: “Ik ben sterk geïnteresseerd geraakt in de computerwetenschap. Net zoals de jeugd op school uit onderwijskundig oogpunt wordt gestimuleerd deze techniek steeds verder te onderzoeken, zo ben ook ik steeds verder gegaan. De grenzen opzoeken die onbereikbaar zijn. Ik wilde via de pc in één klap zoveel mogelijk geld genereren en dan wegwezen. Hoe kon ik dat kon bereiken? Via de hebzucht van de mensen natuurlijk. Ieder mens is hebzuchtig, niet alleen ik, u ook, geachte rechters. En u, meneer de advocaat en meneer de officier van justitie. En u allen op de tribune. Geef de mensen iets voor niets en ze doen exact wat je ze vraagt. Ik gaf ze een gouden ketting en een plastic flacon deodorant voor niets. Nou ja, ze moesten een slagzin verzinnen. Ze konden vervolgens alleen de portokosten van nog geen twee euro overmaken naar mij. Uit vrije wil. Zeer acceptabel. En gedurende die procedure werd een heel knap programmaatje op hun computer geïnstalleerd dat ik had bedacht. Een virus, zeg maar. Een programmaatje dat binnen tien seconden tijdens de betaling van de portokosten de gebruikersnaam, het wachtwoord en de code overnam van de bank en mijn gegevens rustig bewaarde. Een aparte Ideal-aansluiting krijgt iedere gek die hem aanvraagt en die bouwde ik erbij in. Bij de banken werden de gebruikte codes niet geregistreerd.”
“Waarom werden die gegevens rustig bewaard zoals u het uitdrukt?”
Walter D. vervolgde: “Omdat er anders paniek zou uitbreken bij de banken of bij de klanten. Anders had ik een paar honderd eurootjes en dat loont de moeite niet bij zoveel moeilijk werk. Nee, ik had het zo gedaan dat het hele saldo van de bankrekening minus tien euro overgeboekt zou worden naar mijn rekening. Om vier uur ’s nachts precies en alles tegelijk op één datum. Dat was toevallig in de nacht, voordat ik werd vrijgelaten uit het arrestantencentrum in Borne…”
De officier van justitie sprong op en zei tot de voorzitter van de rechtbank: “Geachte meneer de voorzitter, de verdachte verspreekt zich opzettelijk. Hij is niet vrijgelaten, hij is moedwillig en kwaadwillig ontsnapt uit detentie. De strafwaardigheid hiervan is ernstig.”
Waarop de advocaat ging staan en deze aanval pareerde met: “Geachte meneer de voorzitter. Weer zo’n onzinnige stelling van het om. Meneer de officier hier aanwezig is niet medisch onderlegd, althans er zijn geen officiële documenten getoond waaruit het tegendeel blijkt. Ergo: het opzettelijk verspreken is niet bewezen.”
“We hebben u gehoord. Wil de verdachte verder gaan?”
De verdachte ging verder.
“In ieder geval moest ik het geld dringend naar een veilige bankrekening overboeken en daarom had ik haast. Dat het zoveel was, had ik wel gehoopt maar nooit gedacht. En daarom wilde ik alles terugboeken naar mijn klanten maar ik kreeg de kans niet want de politie sprong me letterlijk in de nek.”
“Zeer hardhandig,” voegde de advocaat toe.
“Juist, ja. Alles terugboeken? De geloofwaardigheid van deze bewering achten wij niet al te hoog. Hoeveel klanten had u?”
“Ik schat zo’n achtduizend klanten, meneer.”
“Gemiddeld zo’n vijfhonderd euro per bankrekening…?” vraagt de voorzitter bewonderend.
Hij hoofdrekent zich suf maar het antwoord komt al.
“Ja, meneer. Vier miljoen euro.”
*
De tweede verdachte in de hypotheekfraudezaak met de belastingdienst kreeg twee jaar onvoorwaardelijke detentie.
*
De aangifte wegens diefstal van meneer Walter Dewackere tegen mejuffrouw Sakina Türkyilmaz werd ongegrond verklaard wegens gebrek aan bewijs. Er waren zelfs geen ondersteunende aanwijzingen.
*
Dinie van der Wurp is tijdens de rechtszitting twee keer flauwgevallen. Ze trok direct na de begrafenis officieel in bij Herman, de vriend van haar man Henk. De buurt sprak er schande van. Daar heeft ze tot nu toe niet een keer gescholden, gevloekt of geketterd. Als niemand het ziet, stromen de tranen over haar wangen. Ze gaat verbitterd tot op het bot door het leven. Ze is 30 kg afgevallen en het einde is nog niet in zicht.
*
De media berichtten uitgebreid over deze misdadige activiteiten van Walter Dewackere en zijn vakgenoten. Ook werd het MMB-team geprezen. Uiteindelijk wisten deze rechercheurs te voorkomen dat het virusprogramma voor de tweede keer actief werd. Want Walter had dit exact gepland op de zevenentwintigste van dezelfde maand. Juist, als door de bank genomen de salarissen en uitkeringen binnen zijn. Zo eenvoudig! Het saldo op de bankrekening van Walter Dewackere zou dan gegroeid zijn naar vermoedelijk twaalf miljoen euro. Hij verklaarde dat het hem echt speet dat hij vergeten was dit te zeggen. Iedereen vergeet toch wel eens wat?
Daarentegen had hij wel tijdig uitgelegd dat hij inderdaad de villa van Simone had willen kopen voor een onbekend gebleven Zwitser. In Zwitserland kunnen ze de geheimen veel beter bewaren dan elders op de wereld.
“De clou?” vroeg de voorzitter kort maar gespannen.
Misschien kon hij nog wat leren.
Wel, Walter had per ongeluk de verkoopakte een dag eerder willen laten passeren bij meneer de notaris dan de aankoopakte. Kassa! Ach ja, om helemaal volledig en oprecht te zijn: die aankoopakte zou nooit op het bureau van meneer de notaris beland zijn. Kassa!
*
Blijft over: drs. Walter Dewackere. Aanvankelijk zat hij eenzaam en verlaten in zijn cel. Het verblijf viel hem zwaar tegen. Na een paar maanden werd Walter goede maatjes met een andere gevangene die levenslang had gekregen: mr. Rudolf de Eijsmeester. Het klikte tussen die twee. Soort zoekt soort. Maar zwaar bleef het. Hij miste de vrijheid, hѐ. Totdat hij op een goeie dag bezoek kreeg. Sakina Türkyilmaz wilde met hem praten. Ze had hierover lang nagedacht en dacht hem te kunnen begrijpen. Wat hij met haar had gedaan, kwam niet uit een slecht hart. Het was niet persoonlijk bedoeld, wist ze nu. En haar baas had alle schade voor de klanten vergoed. Sakina’s kleuter gedroeg zich tijdens dit bezoek heel braaf en kreeg een kleurplaat van de bewaking. Walter greep die strohalm met beide handen. Hij kreeg op zijn verjaardag een computer van haar, een snelle laptop en hij ontwikkelde computerprogramma’s voor de buitenwereld die hij op een usb-stick zette die zij de gevangenis uit smokkelde. Daardoor liep ze nogal moeilijk maar dat zag niemand. In penitentiaire inrichtingen blijft men hardnekkig denken dat er alleen iets de gevangenis in wordt gesmokkeld, niet eruit! Zo verdiende hij er nog een grijpstuiver bij voor zijn zoontje die er immers niet meteen rijk van hoefde te worden.